De rozen van de barones.
Niet lang geleden ben ik naar een schildercursus in de Ardennen geweest.
Ik had de cursus vooral uitgekozen vanwege de entourage. Hij werd gegeven in een prachtig kasteel met maar liefst 106 hectare eigen grond.
In de route omschrijving stond duidelijk aangegeven hoe moeilijk het kasteel was te vinden. Ik was er dan ook trots op dat ik het snel en zonder problemen had gevonden. Nog trotser was ik toen ik de grote poort passeerde en de lange oprijlaan opreed om bij het kasteel te komen. Het bordje verboden toegang gaf mij de illusie dat ik de eigenaar van dit fantastisch landgoed was.
Op mijn prachtige één persoons slaapzaal heette een rode roos op een 18e eeuws tafeltje mij van harte welkom. Toen alle 11 gasten waren gearriveerd vertelde de beheerder iets over de geschiedenis van dit kasteel. In 1815 werd het domein eigendom van de familie Descamps, die er nu dus 200 jaar woonachtig is. De huidige Baron en barones wonen echter in Brussel en komen slechts één keer per week naar hun landgoed.
Op de binnenplaats is een prachtig plantsoen vol met rode rozen. Elke dinsdag komt de barones daar rozen plukken.
Ook het interieur van het kasteel ziet er prachtig uit. Het hangt vol met schilderijen van de familie. Opvallend is dat vooral de mannelijke familieleden werden vereeuwigd. Ik heb maar drie vrouwelijke portretten kunnen vinden. Ook hangen er veel jachttrofeeën, het meest geweien, maar ook de monsterlijke kop van een everzwijn. Je zou kunnen denken dat de kasteelnaam Grimonster hier vandaan komt, maar de oorsprong van deze naam gaat veel verder terug.
Mijn doel was om vooral buiten in de natuur te schilderen. Met mijn veldezel en een pallet vol verf trok ik er dan ook iedere dag op uit. De felle zon (het was soms 38°) en de vele teken en horzels maakten het mij wel moeilijk, maar ik heb volgehouden. Regelmatig werd ik door de kasteelbel geroepen voor drinken en heerlijke maaltijden. Het was allemaal perfect geregeld.
De sfeer onderling was erg gezellig, en toen ik vertelde dat ik graag een boek zou willen kunnen schrijven fantaseerden we iedere avond over een verhaal. Zo zou er een moord in het kasteel worden gepleegd. De grote vraag was natuurlijk hoe en wie de verdachten zouden zijn.
De dag voordat de barones zou komen merkte ik dat iedereen wat zenuwachtig was. Zelfs de gasten waren benieuwd hoe ze er uit zou zien en of ze haar ook zouden kunnen spreken. Ikzelf had beloofd om een film te maken zodat iedereen achteraf een leuke herinnering aan deze creatieve week zou hebben.
Toen ik in de verte de baron en barones in hun dure auto langs zag rijden vroeg ik mij af of ik ze ook zou kunnen filmen, maar ik was zo lekker aan het schilderen dat ik er maar vanaf heb gezien (misschien durfde ik het wel niet).
Aan het einde van de week zag ik dat de mooie roos op mijn kamer helemaal verwelkt was. Het was erg warm geweest en ik had hem natuurlijk ook water moeten geven. Ik vond dit zo’n zielig gezicht dat ik stiekem een nieuwe roos uit de rozentuin van de barones heb geplukt.
Nu hoop ik niet dat de barones boos op me zal zijn en dat zij de moordenares en ik het slachtoffer in mijn verhaal gaan worden.