De waterschilder
Als ik naar buiten kijk, zie ik een vaal zonnetje zijn uiterste best doen om mij vriendelijk toe te lachen. De lucht is nog verzadigd van het vele water dat gisteren onafgebroken uit de hemel viel. Het was de koudste zestien septemberdag ooit gemeten.
Het is de day after, maar ondanks de vele regen en een tegenvallend bezoekersaantal, heb ik niet het gevoel van een mislukte dag.
Gisteren werd het Haven Festival in Huizen gehouden. Ik was gevraagd om aan de kunstmarkt mee te doen. Andere jaren is er altijd grote belangstelling en ook dit jaar werden er tenminste tweehonderdvijftigduizend bezoekers verwacht.
Tot nu toe heb ik bij dit festival altijd in ons shantykoor meegezongen, maar deze keer was de kunstmarkt aan de beurt.
Ik vraag me nu af of het ontbreken van mijn doorgaans spectaculair shanty-optreden of juist de vele regen de oorzaak is geweest van het bijzonder lage bezoekersaantal.
Al weken was ik druk met de voorbereiding. Dit was immers de gelegenheid om weer eens wat schilderijen te verkopen. Mijn atelier staat tot aan de nok toe vol. Ik begin al een beetje op Picasso te lijken die hele landhuizen vol schilderijen had staan.
Niet dat ik zijn schilder- en tekentechniek zou kunnen evenaren, maar met een paar honderd werken in nog geen tien jaar is het nu wel tijd voor een kleine opruiming.
Er werd een catalogus met prijslijsten, flyers, bestelformulieren, prijskaartjes, actieaanbiedingen en een soort draaiboek met instructie voor de verkopers gemaakt. Ook andere lopende exposities zoals de actie met Singer Laren, de expositie in ’t Bonte Paard en de herfstexpositie in een herenmodezaak moesten nog eens onder de aandacht worden gebracht.
Het was net alsof ik mijn vroegere werk weer had opgepakt. De stress van objectiefberekeningen, verkoopresultaten, winst en verliesberekeningen steeg weer naar mijn hoofd. Alleen over het personeelsbeleid hoefde ik mij niet druk te maken. Alice en onze lieve kinderen en schoonkinderen boden, ondanks hun drukke werkzaamheden, spontaan aan een handje te helpen.
Financieel was er wel een risico. Met name door de belachelijk hoge prijzen van de cartridges van mijn huis-en-tuin-inktjetprintertje. Maar ook daarvoor werd een oplossing gevonden.
De ochtend van de grote dag werd ik al om vijf uur wakker. De regen kletterde tegen het slaapkamerraam. Ik kon niet meer slapen bij de gedachte dat al mijn schilderijen het vele regenwater niet zouden overleven.
Mijn schoondochter had het idee ingebracht publiek te trekken door een soort open atelier te houden. Iedereen, schilder of niet, zou aan één schilderij kunnen werken dat dan aan het einde van de dag zou worden verloot.
Ik heb hiervoor een tekening gemaakt van een Volvo Ocean zeilboot op het Gooimeer en mijn hond zwemmend met bal in de bek op de voorgrond. Als voorbeeld heb ik een miniatuur van een Volvo Ocean schip bij de ezel geplaatst.
Al snel bood de eerste schilderkandidaat zich aan. Een mengeling van mensen met schilderervaring en mensen die ooit hun huis hebben geschilderd heeft vol enthousiasme aan het schilderij gewerkt.
Door de vele regen liep de verf helaas even hard van het paneel als het was opgebracht. Op zich gaf dit wel een leuk beeld. Hoeveel schilderijen zijn er al niet gemaakt met druipende verf?
Steeds meer mensen begonnen een zon te schilderen, maar ook deze droop steeds weer huilend van het regenwater van het paneel af. Uit nood geboren hebben we een grote paraplu boven de schildersezel gehangen.
Nadat ik enige correcties op het schilderij heb gemaakt werd er weer serieus en met een beter resultaat aan het schilderij gewerkt. Het uiteindelijk resultaat valt mee en de winnaar krijgt nu toch nog iets leuks voor aan de muur. In plaats van een Volvo Ocean Race op het spiegelgladde Gooimeer is het een kleine zeilboot op een woeste oceaan in het Caribisch gebied geworden.
Denkend aan de gebeurtenissen rond de storm Irma is dit ook meer de realiteit van de dag. De zon op dit schilderij ziet er nog somber uit en wil nog niet echt doorbreken.
Ondanks de slechte verkoop en een negatieve resultaat op mijn winst en verliesrekening, deed de zonneschijn in de twinkelende ogen van een klein kind mij dit resultaat snel vergeten.
Tijdens het afbreken van de kraam zag ik een meisje vol aandacht kijken naar het miniatuur van het Volvo Ocean zeilschip dat onder mijn ezel stond. De vader moest van haar een foto maken van dit kleurige tafereel.
Ik zei dat ze het bootje wel mocht hebben, het stond al jaren op mijn atelier.
Ze begreep mij niet, maar haar ouders verstonden gelukkig wel Engels en bedankten mij wel tien keer.
Ik moest toen denken aan de van geluk stralende overwinnaars van de Volvo Ocean race, die na een geldverslindende wereldomzeiling een grote hoeveelheid kostbare champagne de lucht inspoten. Wat een verschil met de ontberingen die dit kleine meisje misschien heeft moeten doormaken om nu van geluk te kunnen stralen.
Mijn schilderijen van zeilboten, luchten en veel water werden door de bezoekers bijzonder gewaardeerd. Duidelijk kwam naar voren dat de schilderijen in hun ogen sfeer brachten en dat mijn zogenaamde eigen signatuur duidelijk naar voren kwam.
Ondanks de vele regen was het voor mij als waterschilder dan ook een dag vol zonneschijn.