Een nieuwe opdracht was het maken van een schilderij of collage naar een citaat of verbeelding. Het was deze keer even puzzelen en zoeken. Alice toverde een dichtbundel uit de boekenkast en daarin vond ik een gedicht van Bernlef dat helemaal aan mijn wensen voldeed. 

Het landschap

Ik sta aan een vissershaven doet er niet toe waar: in Bretagne Katwijk, Gloucester of IJmuiden alles lijkt op elkaar Ik wil hier altijd blijven

de geur van teer en menie, het piepen van een lier roestplekken op de beletterde rompen van afgemeerde schepen, de strak gespannen tros het zand tussen de keien op de kade en altijd wel ergens een radio die speelt

Ik hoor hier thuis ook al vaar ik nog niet uit kalme bedrijvigheid in een geur van zware shag omhult mij, meeuwen speuren met scheef gedraaide kop naar visafval, buiswater spuit naar buiten de kruidenier verkoopt ansichtkaarten van het geheel

Ik koop er een en schrijf naar huis: ik zou hier willen blijven, weet niet waarom verander langzaam in wat ik zie het valt niet te begrijpen, het zit te diep ik zou hier altijd willen blijven.

Ik zag me weer staan in één van de vele vissershavens die we al dan niet met de boot hebben bezocht. Het beeld kwam naar boven van een haven in Normandië. In mijn herinnering zijn we daar zelfs twee keer geweest. Het verval in deze havens is maar liefst zes meter en dat geeft een  prachtige beeld. Het was even zoeken tussen de duizenden foto’s, die ik inmiddels heb gemaakt, maar het beeld dat ik voor ogen had, werd weer werkelijkheid. De geur, de met algen begroeide kademuur en de prachtige bodem waar water en zand elkaar verdrongen. De geultjes die het water in de bodem had getrokken om bij eb niet helemaal naar zee te hoeven.  Dit moest en zou ik schilderen.

Het was deze keer mijn bedoeling om een realistisch schilderij te maken. Het schilderij ontstond, maar ook nu waren compositie en éénheid in kleur toch belangrijker dan de werkelijkheid. Voor de op de foto geparkeerde auto’s en rommelige viskramen was  geen ruimte. Het schilderij straalt nu de rust uit waar ik zo graag naar terugverlang in een haven waar ik altijd zou willen blijven. 

Ik vroeg mij af welke haven ik nu had geschilderd. Ik kon me niet meer herinneren waar ik de foto had gemaakt. Na een hele avond zoeken in Google Earth en street view kwamen de herinneringen aan Fécamp naar boven. Hier moest het zijn want dit plaatsje hebben we inderdaad twee keer bezocht, voor het laatst in 2017.  In street view heb ik alle straten langs de haven afgelopen. Ik werd er zelfs moe van, maar het beeld dat ik had gefotografeerd kon ik niet boven water krijgen. Uiteindelijk heb ik de moed maar opgegeven. 

De volgende ochtend keken we nog eens naar de foto en toen kreeg Alice een helder idee. Achter op de middelste boot stond de naam van het plaatsje vermeld. Het is gebruikelijk en in veel landen verplicht de plaatsnaam van de thuishaven op de spiegel van de boot te vermelden. ‘Fécamp’ stond duidelijk achter op de middelste boot.

Hoe dom kon ik zijn dat ik dit niet had gezien. Ik had zelfs de tekst achter op het bootje geschilderd, een paar streepjes en punten waren hiervoor weliswaar voldoende.

Ik was weer in mijn oude gewoonte vervallen. Geen verval van zes meter zoals bij het water, maar een schilderij waarbij compositie en kleurgebruik de hoofdrol spelen en niet de details. Realistisch  schilderen is blijkbaar echt niet mijn ding.

Eind december 2018 kreeg ik een mailtje dat ik een AWARD had gewonnen.

Ik had niets ingestuurd en kon niet geloven dat één van mijn schilderijen door een jury was uitgekozen.

Hierbij het verhaal

In de olie
Oudejaarsdag was ik uitzinnig van vreugde en óók nog in de olie. Was het omdat ik een mailtje van een bekende vinoloog had gekregen of speelden er andere gedachten door mijn hoofd?

Omdat ik geen liefhebber van champagne ben, toasten wij al enkele jaren met een goed glas wijn op het nieuwe jaar. Niet een normaal wijntje maar één van buitensporige kwaliteit en prijs. Nadat we vorig jaar een Châteuneuf-du-Pape uit 2013 hadden gedronken, smaakte geen enkele wijn ons meer van onze hofleveranciers AH of G&G. Dit jaar viel ons oog op een goede Amarone, maar die bleek toch niet helemaal mijn smaak te zijn.
We  hadden de wijn al gekocht toen ik een mailtje van Hubrecht Duijker in mijn mailbox vond. Het kwam binnen via de mailbox van mijn website en meestal zit die alleen maar vol met spam. Het scheelde dan ook weinig of ik had hem in de prullenbak gedeponeerd. Hubrecht Duijker is een bekende vinoloog, die al honderdachtien boeken over wijn heeft geschreven. Wist hij via Google al welke wijn we hadden gekocht? Was hij het soms niet eens met onze keuze en moest ik zijn boeken nog maar eens goed lezen?

Toen ik de mail opende, ging hij alsnog bijna in de prullenbak. De inhoud ging niet over wijn en kwam mij zo onwaarschijnlijk voor dat dit wel phishing mail moest zijn. Alleen stond er deze keer geen linkje in dat ik aan moest klikken om de pineut te zijn, maar werd er een afbeelding van één van mijn schilderijen getoond.  Ik vertrouwde het nog voor geen cent en belde een schildermaatje of hij een idee had of deze mail zou kunnen kloppen. Er stond namelijk dat ik de “ATELIER ART AWARD” had gewonnen. In de bijlage werd mijn manier van schilderen in prachtige bewoordingen geroemd. Dit kon niet waar zijn.
Ook stond er in de tekst dat ik in 2009 op Vaderdag van vrouw en kinderen een schilderles cadeau had gekregen. Nu begon er een belletje te rinkelen. Ruim een jaar geleden had ik wat schilderijen op een algemene site voor kunstschilders gezet en daarbij had ik dat verhaal over Vaderdag vermeld. Na verder googlen kwam ik erachter dat de prijs was uitgeloofd door het tijdschrift Atelier. Dit magazine bereikt zo’n 100.000 lezers in België en Nederland.
Pas nadat ik het januarinummer in de winkel had gekocht en mijn schilderij en naam op pagina veertig zag staan, kon ik het echt geloven.

Van Talens krijg ik nu een “Rembrandt schilderkist professional” van een paar honderd euro toegestuurd. Het is een schilderkist met olieverf, maar zelf schilder ik met acryl. Ik heb astma en kan de lucht van oplosmiddelen zoals terpentine niet verdragen. Ook droogt olieverf erg langzaam en daar heb ik het geduld niet voor. Maar de kleuren van olieverf zijn sprekender en de bijgeleverde oplosmiddelen zijn nu reukloos en minder agressief.

Genoeg argumenten om het toch eens te gaan proberen. De prijs is bedoeld om  kunstenaars met een kleine k te stimuleren en dat is in mijn geval prima gelukt. Hubrecht Duijker is niet alleen vinoloog, maar hij stimuleert ons ook. Ik ben nu helemaal in de olie en daar ben ik hem dan ook dankbaar voor.