Archieven: Schilderijen

Paal 150 x 15 op iedere kant beschilderd met een watervogel.

De paal heb ik gemaakt voor de expositie van Kunst in Laren, waar ruim dertig kunstenaar een paal hebben omgetoverd in een kunstwerk. Watervogels gaven mij altijd rust, vooral als ik na een gevecht met de wind de haven had bereikt en was aangemeerd aan één van de meerpalen, waar ook de watervogels een rustplaats hadden gevonden.

Via onderstaande link kun je zien hoever een aantal kunstenaars al gevorderd zijn met de paal Kunst in Laren

Anker op

Het is vijf uur in de morgen
de zon prikt haar eerste stralen door het wolkendek.
Ik ben nog maar net wakker
en moet de zeilen nog klaarmaken voor vertrek.

Er is haast geboden.
want we moeten varen voor kentering van het tij.
De wind is gaan liggen,
maar volgens de verwachting trekt hij straks weer bij.

De donkere wolken
die baren me toch wel zorgen.
Zal ik me weer omdraaien
en lekker blijven liggen, dan varen we gewoon morgen.

Sail away

Als de sluisdeuren kieren
en het zoute water zich met zoet vermengt
Trekt mijn boot stevig aan de lijnen
alsof zij niet meer wachten wil

Als de sluisdeuren langzaam open gaan
en ik  eindelijk het zoute zeewater ruik
Is daar het langverwachte gevoel van vrijheid
Ik hoor de branding al maar in de sluis is het nog stil

Als de sluisdeuren helemaal open staan
trek ik de lijnen van de bolders
We zijn klaar om het avontuur weer aan te gaan.

Angstdroom dat me dit ooit zou gebeuren. Daarom er maar een schilderij van gemaakt.

Aaan de ketting

De deur kwam ze amper uit.
Andere mannen mochten haar niet zien.

Toch leek ze gelukkig
maar schijn bedriegt en
haar ogen konden dat niet verbergen.

Buitenstaanders wisten niet wat
er zich binnen afspeelde,
zagen niet de kettingen die haar geluk beperkten.

Ze was het bezit van haar man
sinds vele jaren

Toen we, om gezondheidsredenen, onze boot moesten verkopen heb ik met dit schilderij alle emoties van mij af geschilderd. Het is te bezichtigen in het gebouw van de havenmeester van st Gooierhaven in Huizen.

Zie verder het verhaal in het hoofdstuk nieuws op deze website.

Rembrandt heeft ooit dit schilderij geschilderd. Het gaat om een klassiek bijbelverhaal waarin Jezus de discipelen redt. Storm heeft er een moderne twist aan gegeven.

Eén van mijn favoriete schilders is Johan Barthold Jongkind (1819 – 1891). Eén van zijn klassieke schepen heb ik op dit schilderij in een modern jasje en onze hectische tijd geplaatst.

Ik wil buiten in de storm,
op het strand vechten tegen de wind.
Als hoge golven op het strand uiteenspatten
en het witte schuimeindelijk een rustplaats vindt.

Ik wil samen met haar en onze hond,
met gebogen hoofden de storm trotseren.
Het stuivend zand voelen
binnengedrongen door de naden van onze kleren.

Ja, vechten tegen de wind,
waarin ik als Storm voldoening vind.

Henk Storm

Het verleden

Zeilend op de oneindige zee
schuift de horizon steeds voort.

Ik vaar een nieuwe toekomst tegemoet,
kijk niet meer achterom…

Door wind gedreven doorklieft mijn  boot de kabbelende golven.
Met één hand aan het roer houd ik koers op halve wind.
Mijn einddoel wordt door stroming en wind bepaald.
Niets is er dat mij aan toekomst of verleden doet denken.
Zelfs de horizon is vaag en houdt haar geheimen verborgen.
Alles is puur en zo voel ik de pracht van de natuur

Wat ben ik bevoorrecht dat ik dit mag beleven,
dat ik het kan schilderen en zo aan anderen mee kan geven.

IJswater

Vroeger was hier ijs, nu is er alleen nog water.
Het is berekoud, maar ijsberen kunnen hier niet lopen.
Het schijnt dat het de schuld van de mensen is
en dat we op betere tijden moeten hopen.

Ik zweef op de wind over de oceanen en gebruik weinig energie,
ontwijk de grote kerosine slurpende mensenvogels
en verbaas me  over de hopen plastic die ik in het water zie.

Toch is de natuur hier nog wonderschoon.
De donkere zee spat op de rotsen uiteen.
Het ijskoude water wordt groen, het lijkt zo gewoon.

Misschien is er toch nog hoop voor later

Jan-van-Gent

De steiger

Laatst liep ik op een steiger.
De wolken spiegelden in het water.
Ik hoorde het krassen van een reiger.

De steiger was lang, er kwam geen einde aan.
Ik vroeg me af of dit nu de weg was
die ik wilde gaan.

Aan de  horizon was niets te zien,
het einde kwam maar niet in zicht.
Was dit de smalle weg naar het geluk misschien?

Ik heb bijna alles wat er maar te wensen is
En toch, soms ben ik niet gelukkig
maar ik weet dan niet wat ik nog mis.

Misschien is geluk wel zo bedoeld,
dat je het altijd moet blijven zoeken.
Zodat je je soms heel gelukkig voelt.

Stel dat wij onder water konden leven
en de vissen op het land.
We zouden onze planten dan geen water hoeven geven
en de vissen konden zonnen op het strand.

Onderzeeboten zouden dan de vliegtuigen kunnen vervangen
dat scheelt kerosine want ze blijven immers in het water hangen.
In de torenflats hoeven geen liften meer te worden gemonteerd
want je zweeft gewoon naar de 40ste verdieping en dat is zo geleerd.
Onder water zal het nooit regenen, sneeuwen of hard waaien
en de stroming kunnen we benutten om energie turbines te laten draaien.

Maar toch zie ik een negatieve kant,
want wat zullen die vissen gaan doen op het land ?

Stel dat ze televisie willen kijken of ze hebben het gewoon koud
voordat je het weet worden er duizenden windmolens in de zee gebouwd.
Heipalen die onze rust komen verstoren
en lawaaierige machines die gaten in de zeebodem boren.
En dan de resonantie van de draaiende wieken
ze zullen ons leven totaal verzieken.

Nee laat ons maar gewoon boven water leven
en vissen zijn er nog wel genoeg daar hoeven we niets om te geven.

Twee rode boeien

Laatst zag ik twee boeien in het water.
Ze waren allebei rood.
Maar wat er niet klopte,
ze lagen aan beide oevers van de sloot.

Ik snapte het niet.
Een zeiler heeft altijd moeten leren,
dat als je niet wilt verzuipen,
je tussen een rode en groene moet navigeren.

Ook leerde ik stuurboord is groen
en bakboord is rood.
Wat moest ik nu doen,
mijn verwarring was groot.

Toen besloot ik alle regels over boord te gooien
en op mijn instinct af te gaan.
Tot mijn verbazing kwam ik aan de overkant
en tevreden met mijzelf legde ik in de haven aan.

Windmolens

Orde en chaos
Natuur en techniek
Water en windmolens

Het ritme van contrast zou spreken.

Maar toen de zee en lucht op doek waren vastgelegd,
kwam ik in een innerlijk conflict terecht.

Al die molens vervuilden deze prachtige natuur.
Het lukte nog met wat strepen de plaats aan te geven
maar ik bracht die afschuwelijke hoge palen maar niet tot leven.

Schone energie kan iedereen  waarderen,
Maar zullen wij het ooit  leren
om daarbij de natuur in haar waarde te laten?

Oostvaardersplassen

De zon zakt, het wordt donker en in de verte hoor ik luid gebrul.
De Edelherten hebben de kriebels in hun edele delen.
Het is net of ik in een andere wereld ben
en mij in de huid van een Edelhert hul

Het geburl klinkt galmend over het land en water,
vlakbij hoor ik eendengeschater.

Ik verlies me in deze schoonheid van de natuur,
wat is dit prachtig en wat klinkt dit puur.

Ik droom ervan om nu ook zelf te mogen paren,
maar dan schrik ik wakker en zie de bezwaren.

Ik zal eerst nog vele kilometers met de auto moeten rijden
en onderwijl bedenken hoe ik de files kan vermijden.

Dan moet nog het eten op tafel worden gezet
en is dat op, dan pas mag ook ik naar bed.

Riet

Heb jij ook wel eens in het riet gelegen
zo met een lange stengel in je mond.
En dan naar de blauwe lucht liggen kijken
op je rug met de kriebel in je kont.

Liggen dromen dat er een lief mooi meisje naast
of zelfs in je armen lag.
Verlangend naar de liefde die je met haar kon bedrijven
zonder dat ook maar iemand het verder zag.

Denk dan maar eens aan de eenden die daar dagelijks vertoeven
en de liefde kunnen bedrijven al naar behoeven.

Zilvermeeuw

Vaak zit ik op deze paal te filosoferen.
Vooral als de lucht donker en somber is.

Dan denk ik, wat moeten die mensen nog veel leren
zeker nu het in hun ogen crisis is.

Uit angst dat hun geld als gebakken lucht verdwijnt
kopen ze dan goud en zilver om te beleggen.

Ik als ZILVERMEEUW wil daar het volgende over zeggen

Als ik met mijn zilveren vleugels naar hogere regionen stijg,
is het juist de lucht die mij draagt en in de wolken doet zweven.

Het is dan niet van belang wat voor beloning ik krijg,
want een ultiem gevoel van vrijheid geeft mij de vreugde te mogen leven.

Zeilboot in de mist

Soms kan ik zomaar verdwijnen,
dan wil ik door niemand worden gezien.
Ik sluit mij op om weg te kwijnen,
bang voor de harde werkelijkheid misschien.

Het gebeurt op het water want daar vind ik rust.
Liefst op zee, zover mogelijk uit de kust.

Ik sluit mij op in een mistgordijn
om ver van de bewoonde wereld te zijn.

Maar dan lost de mist op,
de wind wakkert aan
en vind ik weer de kracht
om vol moed verder te gaan.

Oude Vissersboot

Hier sta ik dan oud en versleten op het strand,
het varen wil niet meer lukken.
Met mijn achtersteven gekeerd naar de waterkant
word ik  staande gehouden met krukken.

In mijn jonge jaren heb ik de wilde zeeën getrotseerd
en tonnen vis aan land gebracht,
maar op een kwade dag is het tij gekeerd,
door geen visserman wordt meer aan mij gedacht.

De felle zon brandt op mijn verroeste plekken.
Mijn huid droogt uit en wordt niet meer geverfd.
Ik werd afgedankt omdat ik steeds meer begon te lekken
en voel me nu alsof alles aan mij bederft.

Misschien is het beter als ik niet meer zou bestaan.
Liever was ik in mijn glorietijd op zee vergaan.