Toen ik na ruim 50 jaar, door omstandigheden, mijn boot moest verkopen heb ik dat flink van mij afgeschilderd en geschreven. Er kwam een verhaal in het clubblad van de Dehlerclub, een artikel bij Stichting Gooierhaven en een stukje in de Gooi en Eemlander.
Dag boot
Gisteren hebben we onze zeilboot definitief in de verkoop gezet. Na vijftig jaar zeilen is dat een zware beslissing geweest. Door corona is de markt voor tweedehands zeilboten sterk aangetrokken en in onze situatie zou het dom zijn hierop niet te anticiperen.
Eén van de vele verkoopargumenten die ik heb bedacht, zijn de prachtig hagelwitte zeilen van ons geliefde schip. Het feit dat je door zoiets moois op natuurlijke wijze voort wordt bewogen, heeft mij altijd al geboeid.
De laatste jaren maakten wij veel te weinig gebruik van onze prachtige boot. Hij begon steeds meer op een vakantiehuisje te lijken, terwijl ik dit vroeger juist verafschuwde.
Een zeilboot is om mee te zeilen en als we soms een paar dagen in een haven lagen kreeg ik alweer de kriebels en moest er gezeild worden. Vrouw en kinderen waren het hier niet altijd mee eens, maar wat hebben we een heerlijke tijd gekend met ons allen op de boot.
Maar de kinderen zijn inmiddels uitgevlogen en de gezondheid van Alice maakte het niet meer mogelijk om langere tochten te gaan maken. Ook onze hond, die altijd al een hekel aan zeilen heeft gehad, speelt hierbij een rol. Zijn poten zijn stram en het kost hem steeds meer moeite om aan boord te komen. We moesten hem het laatste jaar met koekjes naar de boot toe lokken en steeds uit logeren gaan is voor hem ook geen optie meer.
Ons geliefde schip werd hierdoor voor mij steeds meer een last dan een pleziervaartuig. Het vele werk aan onderhoud en de financiële lasten staan niet meer in verhouding tot het aantal zeiluren. Afgelopen jaar hebben we maar één keer kunnen zeilen en voor dit jaar ziet dit beeld er al niet veel beter uit.
Toen ik na veel wikken en wegen eindelijk de makelaar belde, kreeg ik geen gehoor. Ik kon er niet toe komen om iets op het antwoordapparaat in te spreken en dacht: ‘Klaar is Kees, ik heb mijn best gedaan’.
Maar helaas, hij belde terug. De makelaar, die ik nog ken vanuit de periode dat onze boot in Lelystad lag, gaf aan veel belangstelling voor de boot te hebben. Met de gedachte dat onze boot dan nog lekker op ons mooie plekje in Enkhuizen kon blijven liggen, heb ik hem in Enkhuizen uitgenodigd. Het gesprek verliep goed, hij vond de boot erg mooi en de prijs die ik in mijn hoofd had kwam overeen met zijn idee. Alleen de boot moest wel naar de verkoophaven in Lelystad. Dat was weer even slikken, maar wie A zegt moet ook B zeggen.
Met hulp van onze kinderen hebben we gepoetst en geschrobd en is de boot naar Lelystad gezeild. Ons huis ligt vol spullen en de boot is leeg, maar we hebben nu gelukkig wel twee kaasschaven en kurkentrekkers.Het woei gisteren knetterhard en de boot lag in zijn verkoopbox te steigeren. Net alsof hij ons wilde vertellen dat hij het met deze zo snel genomen beslissing niet eens is.
Nog geen anderhalve week geleden kwamen we op het idee dat het juist nu het moment zou zijn om hem te gaan verkopen. Heel Nederland overweegt om in eigen land op vakantie te gaan en wat is mooier dan ons eigen waterrijke land?
Over zeilen gesproken, komende week ga ik ons terras in de achtertuin verbouwen.
We hebben een grote zweefparasol gekocht voor boven de loungeset. Als ik dan lui liggend op de bank wegdroom, zie ik vast mijn zweefparasol aan voor hagelwitte zeilen tegen een prachtige wolkenlucht.
Nee, er is behalve zeilen gelukkig nog meer dan genoeg te doen, zoals lekker genieten van ons prachtige land waarvan we tot nog toe alleen het water en de havenplaatsjes goed kennen.
Henk Storm juni 2020