DE ATELIER ART AWARD

Eind december 2018 kreeg ik een mailtje dat ik een AWARD had gewonnen.

Ik had niets ingestuurd en kon niet geloven dat één van mijn schilderijen door een jury was uitgekozen.

Hierbij het verhaal

In de olie
Oudejaarsdag was ik uitzinnig van vreugde en óók nog in de olie. Was het omdat ik een mailtje van een bekende vinoloog had gekregen of speelden er andere gedachten door mijn hoofd?

Omdat ik geen liefhebber van champagne ben, toasten wij al enkele jaren met een goed glas wijn op het nieuwe jaar. Niet een normaal wijntje maar één van buitensporige kwaliteit en prijs. Nadat we vorig jaar een Châteuneuf-du-Pape uit 2013 hadden gedronken, smaakte geen enkele wijn ons meer van onze hofleveranciers AH of G&G. Dit jaar viel ons oog op een goede Amarone, maar die bleek toch niet helemaal mijn smaak te zijn.
We  hadden de wijn al gekocht toen ik een mailtje van Hubrecht Duijker in mijn mailbox vond. Het kwam binnen via de mailbox van mijn website en meestal zit die alleen maar vol met spam. Het scheelde dan ook weinig of ik had hem in de prullenbak gedeponeerd. Hubrecht Duijker is een bekende vinoloog, die al honderdachtien boeken over wijn heeft geschreven. Wist hij via Google al welke wijn we hadden gekocht? Was hij het soms niet eens met onze keuze en moest ik zijn boeken nog maar eens goed lezen?

Toen ik de mail opende, ging hij alsnog bijna in de prullenbak. De inhoud ging niet over wijn en kwam mij zo onwaarschijnlijk voor dat dit wel phishing mail moest zijn. Alleen stond er deze keer geen linkje in dat ik aan moest klikken om de pineut te zijn, maar werd er een afbeelding van één van mijn schilderijen getoond.  Ik vertrouwde het nog voor geen cent en belde een schildermaatje of hij een idee had of deze mail zou kunnen kloppen. Er stond namelijk dat ik de “ATELIER ART AWARD” had gewonnen. In de bijlage werd mijn manier van schilderen in prachtige bewoordingen geroemd. Dit kon niet waar zijn.
Ook stond er in de tekst dat ik in 2009 op Vaderdag van vrouw en kinderen een schilderles cadeau had gekregen. Nu begon er een belletje te rinkelen. Ruim een jaar geleden had ik wat schilderijen op een algemene site voor kunstschilders gezet en daarbij had ik dat verhaal over Vaderdag vermeld. Na verder googlen kwam ik erachter dat de prijs was uitgeloofd door het tijdschrift Atelier. Dit magazine bereikt zo’n 100.000 lezers in België en Nederland.
Pas nadat ik het januarinummer in de winkel had gekocht en mijn schilderij en naam op pagina veertig zag staan, kon ik het echt geloven.

Van Talens krijg ik nu een “Rembrandt schilderkist professional” van een paar honderd euro toegestuurd. Het is een schilderkist met olieverf, maar zelf schilder ik met acryl. Ik heb astma en kan de lucht van oplosmiddelen zoals terpentine niet verdragen. Ook droogt olieverf erg langzaam en daar heb ik het geduld niet voor. Maar de kleuren van olieverf zijn sprekender en de bijgeleverde oplosmiddelen zijn nu reukloos en minder agressief.

Genoeg argumenten om het toch eens te gaan proberen. De prijs is bedoeld om  kunstenaars met een kleine k te stimuleren en dat is in mijn geval prima gelukt. Hubrecht Duijker is niet alleen vinoloog, maar hij stimuleert ons ook. Ik ben nu helemaal in de olie en daar ben ik hem dan ook dankbaar voor.

De nieuwe opdracht op de Gooise Academie was het maken van een schilderij of collage naar een citaat of verbeelding. Het was deze keer even puzzelen en zoeken. Alice toverde een dichtbundel uit de boekenkast en daarin vond ik een gedicht van Bernlef dat helemaal aan mijn wensen voldeed. 

Het landschap

Ik sta aan een vissershaven
doet er niet toe waar: in Bretagne
Katwijk, Gloucester of IJmuiden
alles lijkt op elkaar
Ik wil hier altijd blijven

de geur van teer en menie, het piepen van een lier
roestplekken op de beletterde rompen
van afgemeerde schepen, de strak gespannen tros
het zand tussen de keien op de kade
en altijd wel ergens een radio die speelt

Ik hoor hier thuis ook al vaar ik nog niet uit
kalme bedrijvigheid in een geur van zware shag
omhult mij, meeuwen speuren met scheef
gedraaide kop naar visafval, buiswater spuit naar buiten
de kruidenier verkoopt ansichtkaarten van het geheel

Ik koop er een en schrijf naar huis:
ik zou hier willen blijven, weet niet waarom
verander langzaam in wat ik zie
het valt niet te begrijpen, het zit te diep
ik zou hier altijd willen blijven.

Ik zag me weer staan in één van de vele vissershavens die we al dan niet met de boot hebben bezocht. Het beeld kwam naar boven van een haven in Normandië. In mijn herinnering zijn we daar zelfs twee keer geweest. Het verval in deze havens is maar liefst zes meter en dat geeft een  prachtige beeld. Het was even zoeken tussen de duizenden foto’s, die ik inmiddels heb gemaakt, maar het beeld dat ik voor ogen had, werd weer werkelijkheid. De geur, de met algen begroeide kademuur en de prachtige bodem waar water en zand elkaar verdrongen. De geultjes die het water in de bodem had getrokken om bij eb niet helemaal naar zee te hoeven.  Dit moest en zou ik schilderen.

Het was deze keer mijn bedoeling om een realistisch schilderij te maken.
Het schilderij ontstond, maar ook nu waren compositie en éénheid in kleur toch belangrijker dan de werkelijkheid. Voor de op de foto geparkeerde auto’s en rommelige viskramen was  geen ruimte. Het schilderij straalt nu de rust uit waar ik zo graag naar terugverlang in een haven waar ik altijd zou willen blijven. 

Ik vroeg mij af welke haven ik nu had geschilderd. Ik kon me niet meer herinneren waar ik de foto had gemaakt. Na een hele avond zoeken in Google Earth en street view kwamen de herinneringen aan Fécamp naar boven. Hier moest het zijn want dit plaatsje hebben we inderdaad twee keer bezocht, voor het laatst in 2017.  In street view heb ik alle straten langs de haven afgelopen. Ik werd er zelfs moe van, maar het beeld dat ik had gefotografeerd kon ik niet boven water krijgen. Uiteindelijk heb ik de moed maar opgegeven. 

De volgende ochtend keken we nog eens naar de foto en toen kreeg Alice een helder idee. Achter op de middelste boot stond de naam van het plaatsje vermeld. Het is gebruikelijk en in veel landen verplicht de plaatsnaam van de thuishaven op de spiegel van de boot te vermelden. ‘Fécamp’ stond duidelijk achter op de middelste boot.

Hoe dom kon ik zijn dat ik dit niet had gezien. Ik had zelfs de tekst achter op het bootje geschilderd, een paar streepjes en punten waren hiervoor weliswaar voldoende.

Ik was weer in mijn oude gewoonte vervallen. Geen verval van zes meter zoals bij het water, maar een schilderij waarbij compositie en kleurgebruik de hoofdrol spelen en niet de details. Realistisch  schilderen is blijkbaar echt niet mijn ding.

Onlangs heb ik een drietal bekende schilderijen vervalst. De meesters waren groot, maar zijn ook al jaren dood. Gelukkig ben ik geen goede vervalser en ik zou dit ook nooit willen zijn.

Op de Gooise Academie voor beeldende kunst kregen we deze keer een leuke opdracht.
“ Maak een eigen interpretatie van een door jou geliefd schilderij”
Alhoewel er veel schilderijen zijn waar ik van hou was de keuze toch snel gemaakt.

Ik begon met de kaartspelers van Paul Cézanne.

Tussen 1893 en 1896 heeft Cézanne maar liefst vijf versies van de kaartspelers gemaakt.  Mijn keuze viel op de donkere versie. De kleuren hiervan spreken mij het meest aan.

Ik had dit schilderij al een keer nageschilderd maar vond het nu leuk om een grotere versie te maken en het om te dopen tot de gamers.

Op de schilderijen van Cézanne is weinig van de kroeg te zien. Ik heb zijn spelers in een andere ambiance neergezet. Door de lamp die nu boven de tafel hangt moest de lichtval ook worden aangepast. Vooral de jas van de linker speler heb ik lichter gemaakt, maar ook de rook uit de pijp is aangepast. Door lichtval uit het raam heeft de hoed van de andere speler weer meer kleur gekregen.

Na een bezoek aan de expositie “Jongkind en vrienden” raakte ik weer helemaal in de ban van deze Nederlandse schilder. In 1846 vertrok hij met een toelage van de toenmalige koning der Nederlanden naar Parijs. Hij maakte daar veel schildervrienden. Monet vertelde zelfs dat Jongkind hem de kunst van het kijken had geleerd. De schilderijen van boten in het Nederlandse landschap die Jongkind maakte waren zeer gewild in Frankrijk. Het geld dat hij hiermee verdiende vloeide in de vorm van drank rijkelijk zijn keel in. Hij raakte zo aan lager wal dat hij zonder een cent op zak weer naar Nederland terug moest. Zijn Franse schildervrienden misten hem en organiseerden een veiling om hun werk te verkopen. De opbrengst was bedoeld om hun grote voorbeeld en vriend weer naar Parijs terug te halen. In 1860 reisde één van zijn schildervrienden hiervoor naar Rotterdam. Dat was maar goed ook, want zonder hem was hij zeker in een van de vele kroegen die hij op zijn terugtocht tegen kwam blijven steken.

Ik heb van zijn schilderij “Le Rivière le Merwede, Hollande – Bateaux sur la Meuse à Dordrecht” maar een klein stukje gestolen.

Mijn schilderij heb ik “Knipoog naar de tijd” genoemd.

Een waterscooter spuit op volle snelheid langs het schip dat Jongkind in 1870 heeft geschilderd. Als zeiler heb ik een vreselijke hekel aan deze snelheidsduivels die de rust op het water verstoren. Ik vind het een kenmerk van onze tijd waarin alles snel moet en we niet meer zonder onze mobieltjes en internet kunnen.

Ik kon niet meer stoppen met schilderen. Er moest nog een derde schilderij komen. Ik had nog maar een week voordat de expositie bij de Gooise academie begon. 

Deze keer viel mijn keuze op Monet, want bij het zien van zijn impressionistisch werk krijg ik altijd weer de schilderkriebels.

Het idee van zijn schilderij  Coquelicots (klaprozen) heb ik al eerder gebruikt met mijn schilderij “klaprozen plukken”.Hij schilderde hier zijn vrouw en zoon in een veld met klaprozen. Ik had mijn beide kinderen bij het plukken van klaprozen geschilderd.

Nu heb ik het schilderij van Monet gebruikt en mijn dochter er al klaprozen plukkend aan toegevoegd. Het was heerlijk om te doen.

De expositie werd een groot succes en mijn schildervrienden en ik werden uitgenodigd voor een nieuwe expositie in het Raadhuis van Hilversum. Ik heb er volop van genoten en ben de beroemde meesters dankbaar dat ik stukjes van hun mooie werken mocht gebruiken. 

Ik voel me geen vervalser want ik heb in ieder schilderij mijn ziel gelegd. Volgens de regels mag, als de kunstenaar minimaal zeventig jaar dood is, zijn werk worden gekopieerd. Geen zorg dus over het copyright. Maar laat ik niet merken dat mijn werk wordt gekopieerd (al zou ik er stiekem best trots op zijn als dat gebeurde). 

Ik ben nog geen zeventig en ook nog niet dood of beroemd.

Laten we het maar zo houden en laat mij maar gewoon lekker schilderen.

Al jaren probeer ik iets over kerst te schrijven, maar tot nu toe zijn deze half afgemaakte verhaaltjes steeds in de prullenmand verdwenen. Ik ben dan ook benieuwd of dit verhaaltje het gaat redden. Als ik de titel lees, krijg ik al de rillingen. Maar ik heb hem zelf verzonnen, dus even doorbijten, Henk!
Je begrijpt het vast al. Ik heb last van een enorme kerstallergie. Hij is tijdens mijn jeugd ontstaan en wil maar niet overgaan. Vroeger at ik uit protest alleen maar boerenkool tijdens de kerst, maar steeds meer doe ik mijn best om Alice nu eens een fijne kerst te bezorgen. Denk nu niet dat ik een humeurige zeurpiet ben, misschien toch een klein beetje, want tijdens de kerstdagen heb ik daar wel last van.
Dit jaar heb ik me echt voorgenomen om mijn leven te beteren. Zo heb ik voor Sinterklaas elektrische kerstboomkaarsjes zonder snoer gevraagd. Erg handig, want je kunt ze met een afstandsbediening aan- en uitzetten en zelfs het licht temperen. Maar het belangrijkste is dat het snoer nooit meer in de knoop kan raken.
Ik heb me zelfs voorgenomen een kerstboom te kopen. Wel een hele kleine, want er zaten maar tien kaarsjes in de verpakking.
Van Sint kreeg ik overigens nog wel een uitbrander. Hij had moeite met dit cadeau want dat betekende concurrentie met de Kerstman. Met de gedachte ‘heb uw naasten lief’ heeft de goedheiligman het toch maar gedaan.

Maar de grootste stap is wel, dat ik nu een echt kerstschilderij heb gemaakt. Het betrof een opdracht die was gegeven aan de groep schilders van het Open Atelier, waarvan ik deel uitmaak. De opdrachtgever was het kerkbestuur van een kerk in Hilversum, dus dat was voor ons een nieuwe uitdaging.
Het ging me echt te ver om een kerststal met kindje in de kribbe te schilderen. Toen ontstond het idee om een herder met schapen te maken. Het moesten wel heel veel schapen zijn, die als een kudde dieren volgzaam achter hun leider aan sukkelen. Omdat ik graag imposante luchten schilder, was de compositie snel bepaald. Om in de kerk te mogen hangen heb ik er ook een imposante engel bij geschilderd en zo werd het een schilderij met echt hemels licht.

Helaas stond half oktober ons leven op z’n kop toen Alice met spoed in het ziekenhuis werd opgenomen. Het schilderij kwam niet op tijd af en kreeg geen plaatsje meer in de kerk. Ik heb het later afgemaakt en heb de engel toen wat meer de vorm van een wolk gegeven.

Eén van de collega’s van onze schildergroep heeft alsnog geregeld dat mijn schilderij in restaurant “Puur smaeck” in Hilversum kon worden opgehangen. Daar ben ik erg blij mee. Ik moet alleen nog even met ze bellen dat er tijdens kerst dan alleen maar boerenkool geserveerd mag worden.

Of toch maar niet?

Vandaag, twee juli, zijn we op onze eerste vakantiebestemming in Frankrijk aangekomen.

We hadden via Airbnb een prachtig appartement uitgezocht. Het is in een oud klooster op een plekje langs de Seine. Toen ik laatst een vriendin schreef dat we naar het klooster gingen vroeg ze of we gingen mediteren of ontslakken. Ik vond dat wel grappig, want het was helemaal niet de bedoeling ons op te laten sluiten voor één of andere kuur.
Maar ter plekke komen we er achter dat het ons niet gemakkelijk wordt gemaakt om het klooster te verlaten.

Om uit ons appartement te ontsnappen, moeten er tweeëntachtig traptreden worden genomen. Ze zijn zeer verschillend van soort. Van prachtige marmer tot afgebrokkeld steen. Er zijn ook houten trappen, waarbij iedere tree weer een andere hoogte heeft.

Alice heeft problemen met haar knie en is net genezen van een val van een trapje met twee treden. Harvey heeft artrose in rug en knie.
Ook werd ik door andere bewoners gewaarschuwd dat er een Japanse vechthond in het klooster woont die zonder aanleiding honden en ook weleens mensen aanvalt.
Ik kan dus maar één oplossing bedenken: binnenblijven.

Het appartement is echt fantastisch en ook heel gezellig ingericht. Toch was het niet onze bedoeling de hele week binnen te blijven. Bovendien is er geen hondentoilet op onze verdieping, dus moeten we naar een oplossing zoeken.

In het plan van aanpak hebben we vastgesteld dat Alice niet meer dan vijfhonderd traptreden per dag mag betreden. De hond moet minimaal drie keer per dag worden uitgelaten. Het uitlaten wordt een spannende klus omdat een confrontatie met het Japanse monster moet worden voorkomen.

Dit kan alleen lukken indien Alice als verkenner vooruitloopt. Het klooster zit vol mysterieuze gangen, een deel daarvan is zelfs in de rotswand uitgehouwen. Maar gelukkig worden de catacomben door deuren van elkaar gescheiden.
We moeten er achter zien te komen achter welke deur het monster verstopt zit, een soort onderzoek onder de bewoners. Als dit duidelijk is kan Alice haar taak als verkenner beter uitvoeren.
Het plan behelst wel dat Alice iedere keer als de hond wordt uitgelaten, mee moet. Hiermee heeft ze dan iedere dag al vierhonderdtweeënnegentig van haar vijfhonderd treden verbruikt.

Conclusie:
Tenminste één wandeling met de hond moet gecombineerd worden met iets leuks. Een ritje langs de Seine, een bezoek aan Rouen, een lekker etentje enzovoorts.
De ochtendwandeling wordt dan noodzakelijkerwijs gecombineerd met het boodschappen doen.
Henk zal al het overige trapwerk voor zijn rekening moeten nemen. Het in en uitladen van de auto, het sjouwen van de koffers, de boodschappen enzovoorts.
Als wij deze planning goed opvolgen, zal het zeker een leuke vakantie worden.
Misschien is het wel verstandig, om de volgende keer dat we een appartement huren eerst navraag te doen op welke verdieping dat is. Ik bedacht me dit nu pas de avond voor vertrek.
Een leuke bijkomstigheid is wel, dat Alce op haar laatste vakantiedag nog achtenveertig treden over heeft. Genoeg om de tweede verdieping te halen en dat is toch ook weer een leuk vakantieuitje.

De waterschilder

Als ik naar buiten kijk, zie ik een vaal zonnetje zijn uiterste best doen om mij vriendelijk toe te lachen. De lucht is nog verzadigd van het vele water dat gisteren onafgebroken uit de hemel viel. Het was de koudste zestien septemberdag ooit gemeten.
Het is de day after, maar ondanks de vele regen en een tegenvallend bezoekersaantal, heb ik niet het gevoel van een mislukte dag.

Gisteren werd het Haven Festival in Huizen gehouden. Ik was gevraagd om aan de kunstmarkt mee te doen. Andere jaren is er altijd grote belangstelling en ook dit jaar werden er tenminste tweehonderdvijftigduizend bezoekers verwacht.

Tot nu toe heb ik bij dit festival altijd in ons shantykoor meegezongen, maar deze keer was de kunstmarkt aan de beurt.
Ik vraag me nu af of het ontbreken van mijn doorgaans spectaculair shanty-optreden of juist de vele regen de oorzaak is geweest van het bijzonder lage bezoekersaantal.

Al weken was ik druk met de voorbereiding. Dit was immers de gelegenheid om weer eens wat schilderijen te verkopen. Mijn atelier staat tot aan de nok toe vol. Ik begin al een beetje op Picasso te lijken die hele landhuizen vol schilderijen had staan.
Niet dat ik zijn schilder- en tekentechniek zou kunnen evenaren, maar met een paar honderd werken in nog geen tien jaar is het nu wel tijd voor een kleine opruiming.
Er werd een catalogus met prijslijsten, flyers, bestelformulieren, prijskaartjes, actieaanbiedingen en een soort draaiboek met instructie voor de verkopers gemaakt. Ook andere lopende exposities zoals de actie met Singer Laren, de expositie in ’t Bonte Paard en de herfstexpositie in een herenmodezaak moesten nog eens onder de aandacht worden gebracht.

Het was net alsof ik mijn vroegere werk weer had opgepakt. De stress van objectiefberekeningen, verkoopresultaten, winst en verliesberekeningen steeg weer naar mijn hoofd. Alleen over het personeelsbeleid hoefde ik mij niet druk te maken. Alice en onze lieve kinderen en schoonkinderen boden, ondanks hun drukke werkzaamheden, spontaan aan een handje te helpen.
Financieel was er wel een risico. Met name door de belachelijk hoge prijzen van de cartridges van mijn huis-en-tuin-inktjetprintertje. Maar ook daarvoor werd een oplossing gevonden.

De ochtend van de grote dag werd ik al om vijf uur wakker. De regen kletterde tegen het slaapkamerraam. Ik kon niet meer slapen bij de gedachte dat al mijn schilderijen het vele regenwater niet zouden overleven.

Mijn schoondochter had het idee ingebracht publiek te trekken door een soort open atelier te houden. Iedereen, schilder of niet, zou aan één schilderij kunnen werken dat dan aan het einde van de dag zou worden verloot.

Ik heb hiervoor een tekening gemaakt van een Volvo Ocean zeilboot op het Gooimeer en mijn hond zwemmend met bal in de bek op de voorgrond. Als voorbeeld heb ik een miniatuur van een Volvo Ocean schip bij de ezel geplaatst.

Al snel bood de eerste schilderkandidaat zich aan. Een mengeling van mensen met schilderervaring en mensen die ooit hun huis hebben geschilderd heeft vol enthousiasme aan het schilderij gewerkt.
Door de vele regen liep de verf helaas even hard van het paneel als het was opgebracht. Op zich gaf dit wel een leuk beeld. Hoeveel schilderijen zijn er al niet gemaakt met druipende verf?

Steeds meer mensen begonnen een zon te schilderen, maar ook deze droop steeds weer huilend van het regenwater van het paneel af. Uit nood geboren hebben we een grote paraplu boven de schildersezel gehangen.

Nadat ik enige correcties op het schilderij heb gemaakt werd er weer serieus en met een beter resultaat aan het schilderij gewerkt. Het uiteindelijk resultaat valt mee en de winnaar krijgt nu toch nog iets leuks voor aan de muur. In plaats van een Volvo Ocean Race op het spiegelgladde Gooimeer is het een kleine zeilboot op een woeste oceaan in het Caribisch gebied geworden.

Denkend aan de gebeurtenissen rond de storm Irma is dit ook meer de realiteit van de dag. De zon op dit schilderij ziet er nog somber uit en wil nog niet echt doorbreken.

Ondanks de slechte verkoop en een negatieve resultaat op mijn winst en verliesrekening, deed de zonneschijn in de twinkelende ogen van een klein kind mij dit resultaat snel vergeten.
Tijdens het afbreken van de kraam zag ik een meisje vol aandacht kijken naar het miniatuur van het Volvo Ocean zeilschip dat onder mijn ezel stond. De vader moest van haar een foto maken van dit kleurige tafereel.

Ik zei dat ze het bootje wel mocht hebben, het stond al jaren op mijn atelier.

Ze begreep mij niet, maar haar ouders verstonden gelukkig wel Engels en bedankten mij  wel tien keer.
Ik moest toen denken aan de van geluk stralende overwinnaars van de Volvo Ocean race, die na een geldverslindende wereldomzeiling een grote hoeveelheid kostbare champagne de lucht inspoten. Wat een verschil met de ontberingen die dit kleine meisje misschien heeft moeten doormaken om nu van geluk te kunnen stralen.

Mijn schilderijen van zeilboten, luchten en veel water werden door de bezoekers bijzonder gewaardeerd. Duidelijk kwam naar voren dat de schilderijen in hun ogen sfeer brachten en dat mijn zogenaamde eigen signatuur duidelijk naar voren kwam.
Ondanks de vele regen was het voor mij als waterschilder dan ook een dag vol zonneschijn.

September 2017

Expositie in ’t Bonte Paard in Laren

In de maand september is er een verkoopexpositie in het meest gezellige en drukst bezochte café van Laren
Er hangen drie schilderijen die geïnspireerd zijn op de bouw van het nieuwe Singer Laren. De opbrengst bij verkoop van deze schilderijen komt volledig ten goede van Singer Laren.

Flyers en verdere informatie over de expositie zijn verkrijgbaar bij de balie van Singer Laren.
Op 10 september werd heel Laren uitgenodigd om het nieuwe Singer te komen bekijken. Het was een heel gezellige dag.

Ook in de media is weer volop aandacht besteed aan mijn expositie.

Buiten de Singer schilderijen zijn er twee schilderijen te zien die ik in de Limousin in Frankrijk heb geschilderd. Dit schilderij is gemaakt in één van de straatjes van het stadje St Leonard de Noblat.

Ieder jaar vieren wij Sinterklaas samen met onze kinderen, de broer van Alice en zijn gezin. Alice heeft een goed contact met haar oudste broer en zo hebben ze ook allebei pianoles bij dezelfde concertpianiste in Amsterdam.

Dit bracht mij twee jaar geleden op het idee om een leuke Sinterklaas surprise voor mijn zwager te maken. Helaas ging deze surprise volledig de mist in.

Mijn zwager heeft een totaal andere smaak voor kunst en ik geloof niet dat ik die met hem kan delen. Toch wilde ik deze keer de uitdaging aangaan en had het idee gevat om hem met een schilderij te imponeren. Het uitgangspunt was de piano maar achteraf gezien vond ik een vleugel met openstaande klep mooier om te schilderen.
Het was mijn bedoeling hier iets abstracts, in de door hem zo geliefde felle kleuren, van te maken. Het was zoals meestal in november koud en ook nog eens mistig buiten.
Voordat ik het wist veranderde de felle kleuren in mistige grijstinten en stond de vleugel opeens op het strand, waar ik op deze koude najaarsdag zo naar verlangde.
De felle kleuren werden omgetoverd tot een mooie weerspiegeling van klankbord en snaren in de openstaande klep. Zo ontstond het schilderij “Vleugel in de mist”.
Het schilderij werd op sinterklaasavond uit beleefdheid in ontvangst genomen en kreeg een plekje boven de piano. Alleen toen de piano- annex- studeerkamer werd opgeknapt was er geen plaats meer voor en zo kwam het weer retour afzender.

Het heeft daarna op diverse exposities toch nog de nodige waardering gekregen en zo raakte mijn ego niet te veel gekwetst. Zo ook tijdens mijn laatste expositie in het Brinkhuis in Laren.

Het Brinkhuis heeft een prachtige expositie ruimte en ik was dan ook bijzonder trots dat (h)Artgalerij mij had uitgenodigd om hier te exposeren. Ik had de expositie dan ook goed voorbereid en alle schilderijen moesten perfect en recht hangen.
Toen ik op een trapje stond en hier geconcentreerd mee bezig was, werd ik aangesproken door een bewoner van dit rustieke kunstenaarsdorp.
Hij vroeg mij of ik toevallig de kunstenaar was. Vol trots en met een blos op mijn wangen kon ik bevestigen dat dit inderdaad zo was. Toen ik van mijn trapje was neergedaald, vertelde de man mij dat hij het schilderij van de vleugel zo prachtig vond.
Hij vroeg mij hoe ik zo tot dit schilderij was gekomen en of ik ook van klassieke muziek hield. Om eerlijk te zijn heb ik hem toen niet helemaal de waarheid verteld.
Vol trotst vertelde hij mij dat hij een Blütner vleugel thuis had staan. Ik vertelde hem dat wij een piano hebben van het merk Zimmerman. Beide instrumenten dateren nog uit de tijd van de ivoren toetsen en houten hamertjes. En zo ontstond er een klik, want wij vonden beiden dat instrumenten van plastic het qua geluid niet konden halen bij onze instrumenten.
Toen de beste man mij vroeg naar mijn gevoel voor klassieke muziek en of ik van pianomuziek hield, heb ik hem maar niet verteld dat ik zelf hooguit een paar maanden intensief op onze piano heb gespeeld. Gelukkig hebben Alice en dochter Irène nog veel profijt gehad van dit instrument en wordt het nog steeds veel bespeeld.

De klik was er en ik verwachte elk moment de vraag wanneer hij het schilderij kon kopen. Voor of na de expositie?

Op dat moment kwam mijn lieve Alice aangelopen. Ze mengde zich vol enthousiasme in het gesprek en vertelde de aanstaande koper dat ik het schilderij als Sinterklaassurprise had geschilderd. Ik zag het gezicht van de aanstaande koper betrekken. Om de zaak nog te redden heb ik hem uitgenodigd om naar de opening van mijn expositie te komen. Helaas heb ik de beste man nooit meer terug gezien en staat het schilderij weer in het rek met onverkochte werken.

Gelukkig werd er tijdens de expositie wel een ander schilderij verkocht. Ik weet zeker dat deze kopers er blij mee zijn. Alle schilderijen die ik tot nu toe heb verkocht riepen een bepaalde emotie bij de koper op en daar doe ik het voor. Alleen bij de vleugel in de mist is dit deze keer volledig de mist in gegaan.

De expositie in het Brinkhuis in Laren hangt er prachtig bij.

Voor de opening was veel belangstelling. Mijn dochter en ik hebben de toehoorders uit kunnen leggen waarom ik het zo belangrijk vind om sfeer in mijn schilderijen aan te brengen.

De gedichten zijn deze keer in een vitrine geplaatst waardoor de schilderijen beter tot hun recht komen. Ik heb hiervoor speciaal vrolijk gekleurde mini-ezeltjes gemaakt.

Voor de twee schilderijen van het riet en blauwe water heb ik nieuwe bijpassen blauwe lijsten gemaakt. Jammer is wèl dat deze plek niet goed belicht kon worden. De helblauwe kleur van schilderijen en lijsten komt zo niet helemaal tot zijn recht.

Anders was het in de aparte ruimte waar we schilderijen met zwarte lijsten hebben opgehangen. Opvallend is dat juist voor het schilderij “Vleugel in de mist”  veel belangstelling is.

Omdat de expositie in Laren is, heb ik ook de twee nieuwe schilderijen over de nieuwbouw van Singer Laren opgehangen.

Gelukkig was er voldoende belangstelling in de pers:

De expositie is nog t/m 24 juli 2016 te zien.